The Unsaid in Samuel Beckettʼs “The Unnamable”: The Subject and the Mind

The article analyses the concept of the mind in Samuel Beckett’s The Unnamable to argue that the subject of the monologue may be interpreted either as a spirit describable in terms of Cartesian substance dualism or as a purely linguistic manifestation of consciousness that is fragmented and not fully articulated. The narrator appears as a “diminished mind” or a “virtually disembodied” voice (Kennedy 1989: 139) that obsessively and desperately searches for the lost or fragmented core of the self (Kennedy 1989: 140; cf. McDonald 2007: 103). The voice might come from a soul suspended in a limbo or in a Geulingian hell where the devil makes its inhabitants uncertain of anything and encourages them to continue their searches for meaning and sense despite the pointlessness of the endeavour (Uhlmann 2006: 104–105). However, the voice may also result from an undisciplined process of writing that produces an uncertain and underdeveloped identity of the narrator. The two interpretations may be treated as compatible with each other. Artykuł analizuje pojęcie umysłu w Nienazywalnym Samuela Becketta w celu wykazania, że podmiot monologu może być rozumiany w dwojaki sposób: jako duch opisywalny z perspektywy kartezjańskiego dualizmu substancjalnego lub jako czysto językowa manifestacja świadomości, która jest fragmentaryczna i nie w pełni wyartykułowana. Narrator ukazuje się jako niepełny umysł lub w zasadzie bezcielesny głos (Kennedy 1989: 139), który obsesyjnie i desperacko szuka utraconego lub fragmentarycznego rdzenia jaźni (Kennedy 1989: 140; cf. McDonald 2007: 103). Głos może należeć do duszy zawieszonej w otchłani lub piekle według koncepcji Geulincxa, w którym diabeł pozbawia jego mieszkańców pewności czegokolwiek i zachęca ich do dalszego szukania sensu i znaczenia pomimo beznadziejności tych wysiłków (Uhlmann 2006: 104–105). Głos może też jednak wynikać z nieuporządkowanego procesu pisania, który prowadzi do niepewnej i nie w pełni rozwiniętej tożsamości narratora. Obie interpretacje można traktować jako ze sobą kompatybilne